J.D.Gross Mousse au Lait Coconut Macaroon biała z mousse'em śmietankowo-mlecznym z kokosem, kawałkami kokosanek

Na koniec zimowej serii Grossa została ta właśnie tabliczka... trochę chcący-niechcący. Tak szczerze bowiem to obstawiałam, że albo rozczaruję się, bo "coś takiego już nie jest w moim stylu", albo... że to będzie obłęd. A lubię zostawiać najlepsze na koniec. Tę wyobrażałam sobie jako chyba moją ulubioną białą (obok Zotter Soy white) Chateau Weisse Kokos, ale w wersji puszysto-obłoczkowej. Już widziałam je jako konkret-delikatność, chrupiącość-miękkość, jak dzień-noc... Ach! Mojej uwadze jakoś umknął fakt, że to nie tyle czekolada z wiórkami, co kokosankami. A to ciastka, których nigdy nie jadłam, bo wydają się wyjątkowo nie w moim typie, ale trudno. Przynajmniej w tłumaczeniu na polski, bo tytuł to "macaroon", co sugeruje raczej makaroniki. Tych to nienawidzę (a jadłam raz), ale też - trudno.

J.D.Gross Winter Edition Mousse au Lait Coconut Macaroon to biała czekolada nadziewana musem śmietankowo-mlecznym (36,5%) z kawałkami kokosanek (6%); edycja limitowana na zimę 2019/20.

Gdy zaczęłam rozrywać sreberko, poraziła mnie intensywna woń pełnej, wyrazistej śmietanki i wiórków kokosowych, zacukrzonych do granic możliwości, a jednocześnie przyjemnych i pełnych uroku. Były leciutko zwieńczone wanilią i jakby nutą wafelka. Poczułam się jak wtedy, gdy jako dziecko otwierałam białą Princessę, myśląc, że umrę z zachwytu.

W dotyku tabliczka wydawała się tłusta i skłonna do mięknięcia.

Przy łamaniu jednak lekko pykała ze względu na grubość warstwy czekolady. Wypełniał ją mousse - dosłownie definicja puszystego, piankowego i roztrzepanego jak leciutka bita śmietanka mousse'u. Wypełniały go ciastko-wiórkowe zbitki i chyba wiórki osobno. Mimo że miękki i mazisty, kostki nie wgniatały się. Czekolada na nich (na poszczególnych) wykazywała jednak skłonność do rwania się. Przy robieniu kęsa już mousse nieco się wyciskał, a całość zdradzała swą miękkość.

W ustach czekolada rozpływała się dość prędko tempie, gęstawo. Była tłusta w sposób śmietankowy i idealnie kremowy. Lekka proszkowość wyszła pozytywnie.

Mousse łatwo się spod niej wyciskał. Z racji swej zjawiskowej miękkości rozpływał się znacznie szybciej. Był tłustszy w śmietankowo-oleistym kontekście, jednak daleko mu do ciężkości. To obłoczek, bita śmietanka pozostawiająca tłuszcz na ustach, a jednocześnie lekka, napowietrzona.

Kawałki dodatków rzęziły i chrupały lekko. Powiedziałabym, że to głównie zlepki uprażonych na chrupko wiórków i chrupko-cukro-wafelki (nie wiem, jakie są kokosanki), jak również trochę przemielonych wiórków luzem. Ani trochę nie zawilgotniały / stwardniały od niemal mokrego nadzienia. Kokosanki pozostawione same sobie jakoś ulatniały się, rozpuszczały się jak jakieś cukro-ciasteczka albo ciasteczkowy cukier, a wiórki gryzione po dłuższym czasie wydawały się kryć lekką tłustą soczystość.

W smaku czekolada uderzyła intensywną śmietanką i wysoką słodyczą. Szybko zaznaczyła się w gardle jako drapanie, w ustach zaś przytoczyła nutkę wanilii. Była mocno śmietankowo-mleczna, minimalnie maślana, a więc wcale nie ciężka.

Mousse kontynuował głęboką mleczność. Poszedł nawet dalej. On po prostu był przesłodzoną, intensywną bitą śmietanką i lodami śmietankowymi w jednym. Wyraźnie czuć w nim także kokosowy, naturalnie wiórkowy motyw. Nasilał się oczywiście, gdy kawałki dodatku wylegały na język. Wydaje mi się, że wyłapałam także iluzję waflekowej nutki i chyba lekką tłuszczową mdławość, ale nikła w słodyczy i kokosie. Od kokosanek rozchodziła się bowiem jeszcze silniejsza słodycz. Już w połowie rozpływania się kęsa słodycz sięgnęła zenitu i drapała w gardle.

Bliżej końca zajęłam się dodatkiem (podsysałam, raz po raz przegryzłam), który to podkręcał smak wiórków kokosowych. Kokos okazał się podprażony wyraźnie, co podkreśliła lekko przypieczona nutka. Przełożyło się to na skojarzenie z cukrowymi wafelko-ciasteczkami, ale bardzo odlegle. Sam kokos dominował wśród dodatków. Przy nich wyłonił się wyraźnie, a gdy je rozgryzałam, to już w ogóle nieźle rozgościł się na pierwszym planie, odważnie mierząc się z cukrem. To intensywny, naturalny i podprażony kokos, dłużej ciamkany zostawiający sugestię kwasku. Gryzione kokosanki za wiele oprócz kokosa nie wnosiły, a jedynie ten pieczony wątek. Wpisywały się w słodycz. Niewiele w smaku wnosiły, bo chyba były głównie z wiórek (i dobrze).

Na koniec otuliła je śmietanka i lody śmietankowe, które spływając do gardła, paliły w nim słodyczą.

Po zjedzeniu został przyjemnie śmietankowo-kokosowy posmak i zacukrzenie totalne, cukrowy kac.

Czułam się, jakbym zjadła lody śmietankowe o smaku wyidealizowanej Princessy, zacukrzone i zakokosowione, jak tylko się dało.

Całość uważam za obłędną, aczkolwiek nie rozumiem dodania kokosanek. Wolałabym, by były to same zbitki uprażonych wiórków, bez jakiegoś "ciastkowego łącznika", bo to... nie wniosło niczego, niczego nie przełamało, a było dodatkową słodyczą. Duet bitej śmietanki, śmietanki mlecznej i cudownej, z kokosem w zupełności wystarczył. Słodycz była wprawdzie mordercza, ale do tego połączenia pasowała. Wolałabym niższą, ale nie była taka, by odepchnąć mnie od smakowitej i genialnie wykonanej pod względem formy uczty.

ocena: 9/10

kupiłam: Lidl

cena: 7,99 zł (za 188g)

kaloryczność: 591 kcal / 100 g

czy kupię znów: chciałabym

Skład: cukier, tłuszcz kakaowy, olej palmowy, odtłuszczone mleko w proszku, śmietanka w proszku, wiórki kokosowe 3,8%, bezwodny tłuszcz mleczny, słodka serwatka w proszku, laktoza, glukoza, lecytyna sojowa, białko jaja w proszku, ekstrakt z laski wanilii, naturalny aromat