Domori Cacao Criollo 70 % Ocumare 77 ciemna z Wenezueli

Moją przygodę z Domori postanowiłam rozpocząć od tabliczek stworzonych z criollo, bo właśnie od nich zaczęłam za sprawą neapolitanek kupionych latem. Tym samym zawęziłam nieco krąg poszukiwań "czekolady na dziś", ale dalej nie wiedziałam, po którą by sięgnąć. Wszystkie wydały mi się takie do próbowania pod rząd, ewentualnie w parach. Czy nie ma wśród nich samotnego wilka?

I wtedy moje myśli skierowały się ku Ocumare 77. Mimo iż jest to czekolada nagrodzona w tym roku (2015) przez Akademię Czekolady (otrzymała brąz w kategorii czekolad do 80 % kakao), w internecie nie ma o niej zbyt wiele.

Z tego, co udało mi się wyczytać, to criollo ocumare 77 jest niezwykle rzadką odmianą kakao, hybrydą; jego ziarna podłużne często bywają puste, a ich uprawa jest ciężka. Znacznie popularniejsze są chociażby ocumare 61 czy 67. 

Ziarna Domori pochodzą oczywiście z plantacji Hacienda San Jose w Wenezueli, ale co ma do zaoferowania tajemnicza Domori  Cacao Criollo 70 % Ocumare 77... miałam przekonać się dopiero za chwilę.

Z eleganckiego opakowania, na którym umieszczono skromny rysunek ziaren sugerujący co nieco, wydobyłam złotko i ostrożnie je otworzyłam. 

W pierwszej chwili nie umiałam zaklasyfikować zapachu, ale potem dziwne skojarzenia zaczął wysuwać mój mózg. Kora drzewa? Las? Iglasty? Kolejne zaciągnięcie się niezwykłym zapachem i znowu zdziwienie. Niewątpliwie czułam tu orzechy. Takie tylko co zerwane, laskowe. Za nimi... tak jakby anyż czy nawet mięta próbowały się zamaskować za morelami czy brzoskwiniami. Lub dżemem z nich. To było naprawdę dziwne i intrygujące.

Połamałam błyszczącą, głęboko, ale raczej jasno i ciepło brązową tabliczkę. Była twarda, chrupnęła porządnie, ale nie nazbyt głośno. 

Umieściłam pierwszą kostkę w ustach i poczułam jej delikatną konsystencję. Gładka, kremowa ale nie tłusta, idealnie wręcz aksamitna. Tak jakby krem ze śmietanki został zamknięty w tabliczce. 

Śmietankę czułam także w smaku, ale na dłuższy czas została ona przyćmiona, choć nie całkiem zagłuszona.

Smak na samym początku zasugerował nutę drzewną. Ścięty świerk, złocista żywica spływająca po korze... Ten obraz natychmiast powstał w mojej głowie. Gdyby zapach drzewa iglastego jakoś smakował, myślę, że to właśnie byłoby to. Igiełki kujące lekkim kwaskiem, który po pewnym czasie przeszedł w agrestową nutkę. 

Żywica zaczęła przeobrażać się w coś równie złocistego, gęstego i klejącego... syrop klonowy? Tak jakbym jego słodycz tu wyczuła, ale tylko akcent.

W moich ustach, wraz z kolejną warstwą aksamitnej masy, rozszedł się smak bardzo orzechowy, w kolorowej, owocowej szacie. Pierwszym skojarzeniem były brzoskwinie. Dojrzałe i te jeszcze nie całkiem. Zagłębiając się w tej nucie, wychwyciłam zarówno dżem morelowy, jak i suszone morele. Jak już pomyślałam o owocach suszonych, zaczęła ukazywać się cała ich mieszanka. Suszone truskawki, za którymi mignęła czerwona porzeczka i kiwi. Byłam pewna, że czuję lekko kwaskowate suszone jabłko. Doszukując się w tym jeszcze czegoś, wyłapałam suszone śliwki, ale nie te słodkie kalifornijskie, a typowe polskie, z pestką w środku.

Z owocami bardzo dobrze komponowała się nuta śmietanki, rodem z ciemnej śmietankowej czekolady. Taka Bellarom Rich Chocolate z o wiele wyższej półki. 

Motyw orzechów przeszedł w wyraźny smak migdałów. Były to prażone migdały ze słodyczą, która skojarzyła mi się ze słodkim japońskim sosem kabayaki.

Na koniec, Domori pozostawiła mnie z cierpkością i efektem suchości w ustach.

Czekolada smakowała mi, była dość niezwykła, a przy tym wciąż delikatna i przystępna. Kwasek nie był tym znanym z ciemnych tabliczek, a lekki i świeżym, typowym dla owoców. Tabliczka była także śmietankowa i znacząco słodka. Najbardziej podobał mi się chyba ten ostatni motyw prażonych migdałów polanych sosem kabayaki, ale to owoce tu dominowały. Cierpkość była bardzo znikoma.

ocena: 8/10

kupiłam: Sekrety Czekolady

cena: 15,73 zł (za 25 g; dostałam zniżkę)

kaloryczność: 554 kcal / 100 g

czy kupię znów: nie

Skład: masa kakaowa, cukier trzcinowy