Cacaosuyo 70 % Cacao Chuncho - Cuzco 70% ciemna z Peru

Peruwiańska marka Cacaosuyo przewijała mi się parokrotnie w internecie, ale nigdy nie miałam w miarę korzystnej opcji zdobycia którejś z tabliczek. W końcu przy jednym większym zamówieniu z CocoaRunners postanowiłam spróbować i jedną kupić. Lubię marki lokalne, tworzące z lokalnego ziarna. Czuję, że właśnie one najlepiej oddają dane regiony. A że twórcy marki najpierw zajmowali się wyrobem tekstyliów... no cóż, wolę sobie myśleć, że szukali swojej drogi, klucząc wśród swoich różnych pasji, a nie, że "a może spróbujemy z...?". Chociaż... czasem także zupełnie przypadkiem można znaleźć swoją dziedzinę. Kto wie, co przyniesie życie? I kto wie, co poczuje się w danej tabliczce?

Cacaosuyo 70 % Cacao Chuncho - Cuzco 70% to ciemna czekolada o zawartości 70 % kakao chuncho z Peru, z regionu Cuzco.

Gdy tylko otworzyłam, uderzył mnie intensywny zapach czerwonych owoców, w tym kwaskawego grejpfruta. Stał za nim jogurt... w pierwszej chwili mignął mi cierpko-kwaskawy grecki i kefir, jednak z czasem wygładzały się i układały w mleko. Pomyślałam o... krowim mleku ze wsi. Jeśli jogurt, to tylko mleczny i łagodny. Roztaczał się na tle natury i wsi. Grejpfrut w soczystość przygarnął cytrynę i nieco słodkawą limonkę. Lekka cierpkość ich skórek zwróciła moją uwagę najpierw na słodowo-zbożową (wiejską właśnie) nutę, a potem na krzewy i drewno. Drewno jakby nabierało mocy z czasem, wyczuwalne było zwłaszcza w trakcie degustacji, a krzewy... kojarzyły mi się z dziką różą: zarówno słodkimi kwiatami, jak i owocami dzikiej róży. Te okryły się bonusową, leciutko pudrową słodyczą.

W dotyku tabliczka wydała mi się nieco pylista, przy łamaniu zaś porcelanowo twarda. W sumie... bardzo twarda z racji grubości, ale... też nieco krucha (a krusząca się... odrobinę). 

W ustach rozpływała się kremowo, będąc jedynie tłustawą. Przez pewien czas podtrzymywała porcelanowość, ale z czasem ulegała i miękła. Wciąż była dość zbita i zwarta, choć nie szczędziła na pozostawianiu lepkich i gęstych smug na podniebieniu. Rozrzedzała je nieco soczystością, dzięki której nie wyszła ciężko. Zmieniała się w gęstawą i lekko pyliście-pudrową, momentami szorstkawą zawiesinę. Jako taka znikała, trochę ściągając / wysuszając na koniec.

W smaku jako pierwsze odezwało się wyraziste drewno. Pomyślałam o olchowym, a więc jasnym i żywym (jeszcze, bo przed oczami wyobraźni miałam jego pomarańczowawy przekrój). Drzewa utworzyły klimat dość poważny, ale nie gorzki.

Oto od jasnego, pomarańczowo-złotawego drewna rozszedł się karmel. Pomyślałam o karmelizowanych drewienkach, kiedy tak słodycz rosła. Była pewna siebie i wysoka, z lekko pudrowym akcentem. Po chwili poczułam... kruszonkę, jakby zrobioną na bazie cukru pudru. Cukru pudru lekko przypalonego? Karmelizowanego w końcu!

Słodkie nuty przeciął kwasek czerwonych owoców, po czym zaczął rosnąć w oderwaniu od nich, jakby obok i z lekkim opóźnieniem. Soczysta kwaśność przyniosła wiśnie i czerwoną porzeczkę. Do głowy przyszła mi też mieszanina poziomek: i tych dojrzałych, i jeszcze biało-zielonych.

Od drewna odbiły także drewniane motywy... żywsze. Krzewy mniej więcej w połowie rozpływania się kęsa zadbały o soczystość. Tu przewinęła się też lekko zbożowo-wiejska nuta słodu. Też jakby podkarmelizowanego / prażonego? Chowającego się w krzewach. Dosłownie widziałam ukwiecone dzikie, kolczaste krzewy dzikiej róży i peonii o jaskrawych kwiatach. Dzika róża... zwróciła uwagę na czerwone, cierpkawo-kwaśne owoce. Także kwiaty oprócz słodyczy zawarły w sobie cierpkość.

W tym czasie po ustach rozlała się mleczność. Najpierw przecinała słodycz kwaskawym kefirem i jogurtem, by następnie prędko złagodnieć i zejść w słodko-wiejską, naturalną strefę mleka. Zarejestrowałam dziwny zaduch... jakby serowość? Delikatnego, kremowego sera z pleśniową skórką? Po chwili pomyślałam o starawym, goryczkowatym już twarogu, a zaraz potem zaduch skojarzył mi się z drożdżami. Każdorazowo jednak po chwili normalniał. Ogólne złagodzenie pozwoliło słodyczy na przypomnienie o sobie.

Oto kruszonka okazała się sowicie pokrywać drożdżówkę. Ta ukryła dziwne nuty. Motyw drożdży wciąż wyczuwalny, wiązał się nieco z drzewami, ale zaraz zamknęły go w sobie delikatne, słodkie bułeczki pokryte cukrowopudrową kruszonką, z nutą delikatnego karmelu. Mleczność... była cały czas, acz po przerwie znów nabrała mocy. To było, jakby drożdżóweczkę przepić kefirem.

Znów wyraźnie wyłoniły się czerwone owoce przebijające sobie drogę przez krzewy i drzewa kwaśnością grejpfruta. Wtórował mu akompaniament różnych cytrusów, odległy jednak (i jakby ugłaskiwany czymś kwaskawo-słodszym... pudrowymi brzoskwiniami?). Trochę dzikiej róży i kwiaty, cała ta słodycz i pudrowość zaserwowała mi jeszcze więcej poziomek. Kwaskawych poziomek z cukrem, może pudrem. Wyszły słodziutko, a jednocześnie bardzo soczyście.

Czerwone owoce bliżej końca zdecydowały się jednak na cierpkość. Obok wychwyciłam czarny bez (i inne ciemne jagódki?)... i owoce, i kwiaty, jakby tak zmieszał się nieco z limonką w wysoce słodkim splocie. Te kwiaty... może zahaczyły o pewną "przyprawową ziołowość"? Znów odrobinka grejpfruta, cytrusowych skórek zdecydowało się zamknąć kompozycję.

Kompozycję... zamknęły drzwi. Mocne, nieco kojarzące się z przyprawami błyskawicznie rozgrzewającymi końcówkę języka; drewniane... Korzennie drewniane? Drewniano-grejpfrutowe drzwi olchowe.

Drewno, a także pudrowo-kwiatowa słodycz zostały w posmaku jako nuty bardzo wyrównane. Nie była to gorzkość, a lekka cierpkość zmieszana z delikatną ostrością (czy raczej jedynie ciepłem). Łagodziła to wszystko mleczność i choć kwasek owoców trochę się przewijał, tonął w karmelu i drożdżowości (mam na myśli nie tylko tę bułkową, ale też ogółem jakby "smak zapachu").

Całość była smaczna i interesująca, bardzo obrazowa, ale jednak dla mnie za mało gorzka, a za słodka w zbyt pudrowy i delikatnie karmelowy sposób. Wyrazistsze czerwone owoce (wiśnie, poziomki) podsycone grejpfrutem, a mocno osłodzone kwiatami, wykazywały kwaśność skorą do współpracy z charakternym drewnem. Drewno wyszło nieco ciepło, ale niestety i łagodząco zarazem - z kolei do pary z nabiałem (w którym też nie cały czas wszystko było po mojemu).

Dość podobne nuty miała Marana Peru Cusco 80 %, bo też czułam dosłodzone czerwone owoce (konkretniej dżemo-żel truskawkowy), w Cacaosuyo poziomki z cukrem, kefir i ciastowość (drożdżówka), a także ciemno-cierpkie owoce (Marana to jeżyny, Cacaosuyo czarny bez). Maranowe wino oraz egzotyczne kwaśne owoce i cytrusy to odpowiednik wiśni i cytrusów Cacaosuyo. Marana jednak smakowała mi o wiele bardziej, pozbawiona denerwującego wydźwięku słodyczy.

To znów drzewno-kwiatowa, cytrusowa i ogólnie owocowa, z nutą kanapki z twarogiem i dżemem Meybol Chuncho N3 Cusco - Peru 72 % - ta jednak zachwyciła mnie winem i ziemią. 

Zotter Labooko Peru Chuncho 72 % i jego róże, biszkopty, alkohol, drzewa, orzechy i jeżyny... też były w pewien sposób podobne do Cacaosuyo, choć i w Zotterze nie zabrakło mniej moich nut i skojarzeń... jednak Cacaosuyo i z nim przegrało.

ocena: 8/10

kupiłam: CocoaRunners

cena: £7.95 (za 70g)

kaloryczność: 516 kcal / 100 g

czy kupię znów: nie

Skład: miazga kakaowa, cukier