Lindt Excellence Dark 85 % Cocoa ciemna

 Nie mam w zwyczaju dawać drugich szans czy robić drugich podejść do czekolad, które mi nie smakowały albo coś mi w nich nie grało. Za dużo mam interesujących i potencjalnie smacznych, by zawracać sobie głowę tymi nie dla mnie. Ostatnimi czasy jednak cierpiałam z powodu ciągłego wycofywania przez sklepy moim czekolad-bezpieczników (do dojadania i zagryzania, które mają np. 9, a są w miarę ogólnodostępne i przystępne cenowo) lub pogarszania ich. Postanowiłam wtedy wrócić do Linta Excellence 70 %, sprawdzić, jak on się ma po latach przerwy (i upolowany w promocji kosztuje czasem nawet mniej niż te "marketowe z wyższej półki"). Odkryłam, że nadal bardzo mi smakuje (recenzja z 2016; recenzja z 2020/21), więc dołączył do grona bezpiecznych. Wciąż jednak przy mojej chyba jeszcze spadającej tolerancji na słodycz, marzyła mi się dobra do zagryzania o wyższej zawartości kakao. Z desperacji postanowiłam wrócić też do Lindta 85 %. Chociaż... może nawet nie z desperacji? Byłam ciekawa, jak go odbiorę teraz, bo orientowałam się, że jakiś czas temu marka pewne zmiany powprowadzała tu i tam (w tym ponoć na gorsze, gdy chodzi o nadziewane).

Lindt Excellence Dark 85 % Cocoa to ciemna czekolada o zawartości 85 % kakao.

Po otwarciu poczułam całkiem wyrazisty zapach żywych drzew i soczystych orzechów. Drzewa niosły aż rześkość lasu iglastego, drugie zaś... wydały mi się młode i wprowadzające jednak pewną łagodność i lekko paloną nutę. Ta przywiodła także ziarna kawy i karmel. Słodycz wydała mi się zachowawcza (niska, ale nie wyjątkowo), i... robiąca wybiegi do aż "karmelowo" słodkich, złotych suszonych owoców (bliżej nieokreślonych).

Przy łamaniu ciemna tabliczka trzaskała bardzo głośno, co nie dziwi biorąc pod uwagę jej twardość.

W ustach rozpływała się bardzo powoli. Początkowo trochę niechętnie, z czasem jednak się rozkręcała, stając się gęstym, mulistym kremem. Zalepiała zupełnie, zachowując pewną zbitość, zwartość. Potem trochę się gięła, ale wydała mi się w tym raczej... lepka i mazista, nieulepkowa. Co więcej, po paru chwilach stała się węgielna... i sugestywnie proszkowa, jakby tak tłusto-lepką masę zasypać pyłkiem. Nie był to ideał konsystencji, ale można się wciągnąć.

W smaku uderzyła drzewami. Oczami wyobraźni zobaczyłam iglaste, których igliwie niesie charakterną, soczystą, odrobinkę kwaskawą rześkość.

Otuliła je nienachalna, waniliowa słodycz.

Zaraz wzrosła gorzkość idąc zdecydowanie w kawowo-palonym kierunku. Paloność najpierw jedynie pobrzmiewała, niekoniecznie łącząc się z kawą. Płynęły z wolna obok siebie. Palona nuta poszła w kierunku czekoladowego ciasta, przy czym trafiłam na kakao w proszku. Jego lekka cierpkość odciągnęła uwagę od kawy. Pomyślałam o drzewach, żywych pniach.

W połowie rozpływania się kęsa drzewa pełne życie nie dały za wygraną i podsunęły owoce. Niosły słodycz niemal karmelowo-żywiczną, chwilowo spychając wanilię na dalszy plan. Były to jakieś bardzo słodkie, jasne, koloru niemal złotego. Może rodzynki z namiastką kwasku? Zdarza się, że w niektórych tabliczkach kakao w proszku chwilami może i próbowało się wychylić, ale jeśli to soczystość z czasem z nim wygrywała i tak. Wyeksponowała niemal nieuchwytne świeże żółte śliwki.

Te jednak zaczęły w swej słodyczy się zatracać i łagodnieć. Poczułam karmel i wróciło ciasto z wanilią. Znów poczułam wyraźniej kakao w proszku i kawę, które to ponownie wpisały się w ciasto; miały taki... złagodzony charakter, jakby tak wanilia trochę w nich pogmerała. Jak jakieś... cappuccino? Karmelowe cappuccino? Wzrosła maślaność, w której pojawiły się orzechy laskowe.

Jakby dodano je do kakaowo-kawowego ciasta na bazie masła... które jednak wciąż jest dosadnie kakaowe. Pomyślałam o tym, jak mocno je przypieczono, lecz dzięki maślaności nie było suche. Maślaność... uwypuklały wyraźnie wyczuwalne soczyste, młode orzechy. Orzechy otulone karmelem...? Gdzieś przy nich zawinęła się także drzewna nuta.

Bliżej końca maślaność i waniliowa słodycz zaprzestały na moment łagodzić, a znów pozwoliły na krótki, drobny popis cierpkawym, wonnym drzewom iglastym i palonym orzechom. 

Po zniknięciu kęsa w głowie miałam obraz maślanego murzynka i cappuccino... spożywanych w jakiejś chatce w iglastym lesie. Chatka była zakurzona, nie było w niej nic ciekawego, ale... było przyjemnie. Nic wielkiego, nic ambitnego, ale ten spokój był miły. Drobne poczucie pyłkowego kakao też nie burzyło tego. Posmak był bardzo leciutki i nie utrzymywał się długo.

Czekolada zaskoczyła mnie pozytywnie. Interesująco drzewny i wyraźnie kawowy - choć wtłoczony w cappuccinowo-ciastowe ramki - smak wyszedł przyzwoicie, mimo że z wyczuwalnym prostym kakao. Odrobinka suszonych owoców oraz nie za wysoka słodycz wanilii i karmelu także na plus, jak i brak chamskiego kwachu. Ta odrobinka, którą czułam, uznałam za ok.

Mimo wszystko, wyszła nieco mniej głęboko i intensywnie niż 70 %, ale przynajmniej mniej słodko. To, na którą mam ochotę uzależniam więc od dnia, acz z racji niższej słodyczy częściej ją miewam na 85 % właśnie. Natomiast od 78% jest znacznie lepsza, bo tamta miała nieprzyjemne, kontrastowe zgrzyty w smaku.

Zdecydowanie ją poprawili i choć nie mam pewności, co do składu, tak po kaloriach to widać: kiedyś Excellence 85 % (2016) miała 530, teraz 584 - obstawiam więc, że obecnie dodają o wiele mniej odtłuszczonego kakao w proszku. Wszystkie tabelki, jakie oglądałam w internecie pokazują "530 kcal" - jako dowód zamieszczam zdjęcie z mojego opakowania. 

ocena: 9/10

kupiłam: Kaufland

cena: 6,99 zł (promocja)
kaloryczność: 584 kcal / 100 g

czy kupię znów: w promocji tak

Skład: miazga kakaowa, kakao o obniżonej zawartości tłuszczu, tłuszcz kakaowy, cukier trzcinowy Demerara, wanilia