miód kremowany rzepakowy (Bartnik Mazurski)

Dzisiejszy wpis na pewno wielu z Was zaskoczy. Ja też nigdy nie myślałam, że będę pisać coś takiego. Czym jest to spowodowane? Moje "źródełko", z którego zawsze kupowałam naturalny miód wyschło (wiadomo, starsi ludzi, a jednak roboty dużo, "wschodnia ściana płaczu" gdzie nic się nie opłaca), a miód czasem bardzo lubię. Zwłaszcza te ciemne i charakterne, jednak raz na jakiś czas nachodzi mnie ochota na coś zupełnie innego.

I nie jest to "zjadła bym coś dobrego", jak u większości ludzi, a np. (naprawdę ostatnio tak miałam i tym motywowany jest ten wpis): "zjadłabym kromkę pumpernikla z kremowym miodem rzepakowym".

Przyszło mi też do głowy, że wiele osób nie lubi miodu... a może po prostu nie wie, że jest taki miód, który by im smakował? Jest w końcu taki wybór! Tylko od czego zacząć? Postanowiłam przy okazji opisać parę miodów - może komuś się przyda, a może i ja odkryję jakiś ciekawy.

Miód kremowany rzepakowy (nektarowo-rzepakowy) - mój pochodzi akurat z Bartnika Mazurskiego i jest dostępny na pewno w woj. podlaskim, na Mazurach w sklepach i działach z lokalnymi produktami.
Warto stawiać na pewne gospodarstwa pasieczne, bo na smak miodu przekłada się nieskończona ilość czynników, ale mimo wszystko myślę, że większość miodów kremowanych rzepakowych będzie smakować tak, jak ten.

Po odkręceniu słoika i wstępnym sprawdzeniu konsystencji łyżeczką już wiedziałam, że jest nieco skrystalizowany. To proces naturalny, cecha naturalnego, prawdziwego miodu.
Swoją drogą, właśnie rzepakowy krystalizuje się najszybciej.

Ruszając słoikiem, powodowałam, że gęsty miód leniwie się... przesuwał? Bo na pewno się nie przelewał.

To wszystko w akompaniamencie lekkiego, słodkiego zapachu pola z pikantnym i nieco ziołowych charakterkiem, który leciutko drapał w nosie.

Nabrałam łyżeczkę i najpierw rozlałam na kromce, potem troszeczkę na talerzyku. Słodki krem powoli się rozlewał, tworząc stożki, czyli tak, jak najprawdziwszy miód powinien. Ten jest kremowany, więc naprawdę wygodnie rozsmarowuje się go na chlebie i nie obkleja wszystkiego wokół.

Konsystencję opisałabym jako kremową i gładką, a równocześnie rzadką i szybko rozchodzącą się w ustach.

Wreszcie przejdźmy do smaku samego miodu. Po ustach rozeszła się przede wszystkim silna słodycz,  (przez pierwszą sekundę czułam jakby delikatny lukier), która po chwili przybrała wydźwięk nieco mdły, niemulący, a wręcz nieco orzeźwiający. Można go porównać trochę do melasy.

W ustach pojawiło się wrażenie lekkiego pieczenia, co przyniosło na myśl przyprawy. Mignęła mi tu subtelna swoista ziołowość.

W gardle zaczęło trochę drapać, ale nie od za silnej słodycz. Ta wydawała się ustępować coraz bardziej z każdą chwilką, zwalniając pole do popisu innym smakom. To zdecydowanie zboże, złote pole latem i kwiaty. Te delikatne, polne, słodkawe. Pikanteria przypraw (teraz jeszcze pewniejsza) cały czas drapała raz po raz ukazując także troszeczkę goryczki.

Te wszystkie smaki malowały się na złożonym tle mdłej (ale nie w negatywnym tego słowa znaczeniu) słodyczy. Właśnie dzięki temu, że była taka "melasowo-mdła", można było wyraźnie poczuć kwiecistą goryczkowatość i tym, co nazwałabym "posmakiem pola" rzepaku.

Całość jest dość wyrazista, specyficzna i naprawdę charakterystyczna, ale smak wciąż jest łagodny, jednak mocno podkreślony przez zdecydowany, boski zapach.

Ten miód świetnie pasuje do mocnego, wręcz jakby przypalonego, w smaku pumpernikla, który nasila te polno-ziołowe nuty. Z żytnim razowcem też jest przepysznie. Miodowo-kremowe piwo "zrób to sama" (dodać łychę do kufla) też nieźle smakuje, ale jak na coś takiego, konkretnie ten miód jest nieco za "melasowy", chociaż konsystencja świetna.
Innych sposobów na ten miód nie próbowałam, bo... te mi wystarczą. ;)

ocena nut smakowych i konsystencji: 9/10

kaloryczność: ok. 368 kcal / 100 g

czy znów kupię: mogłabym

bartnikmazurski.pl