Dick Taylor Jamaica Bachelor's Hall 75 % ciemna z Jamajki

Nie próbowałam jeszcze żadnej czekolady Dicka Taylora i nawet nie umiem powiedzieć, dlaczego mnie do nich nie ciągnie. Wyglądają ekskluzywnie-nudno, w momencie gdy ja lubię, jak czekolada ma charakterek, pazurki. Prawie wszyscy jednak znawcy czekolad tę markę chwalą (albo wcale o niej nie mówią; na złą opinię nie trafiłam), stąd i ja postanowiłam wreszcie zbadać teren. A jak już za coś się brać, pomyślałam, to może za jakąś limitkę? Jak marka miała i tak mnie nie zaciekawić, to może chociaż kakao? Chyba że i marka miała okazać się ciekawsza, niż mi się wydawało?

Ta kalifornijska marka została stworzona przez... pasjonatów obróbki drewna, miłośników statków - to brzmiało ciekawiej, niż myślałam. Dali się porwać ruchowi czekolad bean-to-bar w Stanach, choć tworzą "europejskimi metodami" (przeczytałam to na ich stronie - pojęcia nie mam, czym różni się metoda europejska od amerykańskiej obróbki kakao; ja pokuszę się o stwierdzenie, że każda marka może mieć swoją własną). Czekolady robią od 2010. Tę akurat przez okres limitowany, z plantacji Bachelor's Hall z Jamajki, z której to czekolad niewiele jadłam, wydają mi się ciekawe, mimo że niczym nadzwyczaj pysznym w pamięci mi się nie zapisały.

Opakowanie spodobało mi się o tyle, że... dostrzegłam w tle mewy jakby nad... tonącą łódką? Uwielbiam takie detale!

Dick Taylor Jamaica Bachelor's Hall 75 % Dark Chocolate Limited Release to ciemna czekolada o zawartości 75 % kakao z Jamajki z plantacji Bachelor's Hall.

Gdy tylko otworzyłam opakowanie, uderzyła mnie intensywna mięta, za którą podążał cały bukiet świeżych ziół. Były żywe, z czasem pojawiły się także napary z nich. Jako że i palony motyw czułam wyraźnie, pomyślałam o suszono-palonych ziołach na napary / herbaty, ale obok tamtych. Pierwszy plan należał bowiem do roślin żywych i wilgotnych. Także do żywych drzew o grubych konarach rosnących gdzieś nad wodą, może jeziorem. Kryła się w tych szuwarach pewna soczystość. Tak niejednoznaczna, że aż z pogranicza np. tłustych orzechów, a jędrnych, mięsistych owoców (moreli?). W trakcie degustacji dotarł do mnie także zapach przypraw korzennych, dość ostry niczym trzcina, przecinający delikatność, do której zdarzało się zmierzać ziołom i drzewom. Wyszło to intrygująco... płynnie.

Tabliczka trzaskała głośno i w pełny sposób z racji swej wysokiej twardości.

W ustach rozpływała się powoli, początkowo nieco opornie, niechętnie, po paru sekundach zaś coraz bardziej aksamitnie kremowo. Konsekwentnie trochę zlepiała swą tłustawą gęstwiną wilgotnego, zbito-ciężkiego ciasta o mazistych zapędach. Rozkręcała się w tym jej gładka tłustość, ale pod koniec trochę się opamiętała.

W smaku najpierw miejsce zarezerwowała sobie słodycz. Zalśnił bursztynowy miód / karmel albo karmelizowany miód. Nie cackał się, ale też nie dominował. Słodycz po prostu trwała sobie spokojnie na tyłach. Od karmelu odpłynęła palono-gorzkawa nuta.

Rozłożyła wachlarz drzew rosnących nad wodą, ziemi, mułu, herbat. Zaczęły pojawiać się z różnych stron: żywe, mocarne drzewa i ich korzenie porastające wilgotną, mulistą ziemię. Niektóre rzucały cień na wodę / jezioro. Było w tym dużo roślin, przewinęły się orzechy. Gorzkawość nabierała mocy, stając się w końcu pełnoprawną gorzkością. Wyobraziłam sobie szeleszczącą, ostrą trzcinę, a także szelest... suszonych liści czarnej herbaty.

Kolejno pokazywały się przyprawy. W połowie rozpływania się kęsa były to wyłaniające się ze słodyczy delikatniejsze korzenne, ale z czasem nabierały ostrości i mocy. Mieszały się z ziołami suszonymi, jak i świeżymi.

Zrobiło się cieplej, ostro korzennie, ale nagle pojawiły się goździki i chłodząco-ostry anyż, którego suszone zioła chyba nieco się wystraszyły. Nie ugięły się te świeższe. Na przód wyszła słodka mięta, a za nią coś wytrawniejszego: rozmaryn, może koper włoski i inne. Ziołowość była więc świeża, jednak suszony motyw, podkreślany przez paloność, nie odpuścił zupełnie.

Podczołgał się pod słodycz. Miód i karmel... zaczęły wchodzić w strefę "miodowych" suszonych owoców. Pomyślałam o bakaliach... rodzynkowo-morelowym miksie... mało jednoznacznych, ale jednak. Słodkie, suszone ciemne morele wydawały się aż papkowate i... mieszające się z daktylami?

Bliżej końca gorzkość ziemi zaczęła trochę udawać kawę, a jej reszta ukryła się pod roślinami. Zostały żywe drzewa, acz pozwoliły sobie na łagodność. Pojawiło się trochę orzechów. Z czasem zrobiło się mniej przejrzyście, a bardziej maślano. Słodycz wykorzystała to. Pomyślałam o maślanych, chrupko-ciepłych tostach, zaraz bardziej o jakimś kruchym, lekkim wypieku... z dżemem morelowym? Owoce suszone próbowały się do niego zakraść i częściowo im wyszło. Udało się też przyprawom korzennym, które wsiąkły w to wraz z miodem.

Pod koniec zrobiło się więc ziołowo-korzennie pikantnie. Właśnie przyprawy korzenne zostały jako ostry, niemal pieprzny posmak, nieco uładzony drzewami, dosłodzony miodem i suszonymi owocami, ale jednak... gdzieś z wilgotną ziemią w pamięci. Ta dziwnie, trochę karykaturalnie zmieszała się z maślanym motywem, co skojarzyło mi się z "kakaowo grzybowymi" lub kawowymi kremami / mousse'ami.

Całość wydała mi się smaczna i interesująca, ale pyszne nuty chwilami jakby chyliły się ku dziwnym. Oto miód i karmel, a potem suszone owoce (morele i daktyle) nie narzucały się charakternym, żywym drzewom, wilgotnemu klimatowi roślin, herbat, ziemi... ale one same patrzyły ku maślanym, łagodniejszym elementom. Zioła świeże i przyprawy ciekawie ze sobą grały, aż korzenna pikanteria wygrała, nie zabijając wilgoci i życia kompozycji (a jednocześnie nie narzucając się jej aż tak właśnie). Tu jednak znów tłustsze smakowo motywy się wkradły zupełnie niepotrzebnie. Było gorzko, owszem, ale też słodko i chwilami niemal neutralnie. Konsystencja pasowała do całej tej wilgoci, ale niestety jej tłustość jeszcze bardziej zwracała uwagę na takowe smakowe nuty, a i ten opór mi nie pasował.

Drzewa, przyprawy korzenne, morele i wypieki (tam gofry / wafle) czułam też w Georgia Ramon Jamaica 74 %, jednak ona była głębsza, harmonijna. Drzewa i daktyle z kolei zachwyciły mnie w również ciepło-żywej Morin Jamaique Marvia 63 %. Biorąc pod uwagę cenę, charakter... Mimo iż Dick Taylor miała cudowny klimat i wiele zacnych nut, całościowo nie jestem pewna, czy zasłużyła na 9.

ocena: 8/10

kupiłam: Sekrety Czekolady

cena: 55 zł (za 57 g; dostałam zniżkę)

kaloryczność: 571 kcal / 100 g

czy kupię znów: nie

Skład: kakao, cukier trzcinowy