Domori Chacao Milk Chocolate 42 % mleczna z Wybrzeża Kości Słoniowej

Seria Chacao to efekt poszukiwań aromatycznego kakao w miejscu najmniej intuicyjnym, a potem pokazanie, że czekoladnik-artysta z każdym kakao sobie poradzi. Wybrzeże Kości Słoniowej kojarzy się raczej z masówką, z kakao pozbawionym ciekawych nut, a jednak ta linia stworzona została właśnie z tamtejszego forastino, ponoć bardzo rzadkiego. To jakaś hybryda brazylijskiego amelonado i gwinejskiego guaiana, kakao "przywrócone", czy też "odzyskane" (bo było na wymarciu i odratowali? czy coś takiego). Pochodzi od kooperatywy Scay. Uprawiają je w obszarze wiosek Toumodi, Oulaidon, Taabo i Lilebe, blisko brzegu.  Osobiście do tego regionu nic nie mam, a Morin Cote d'Ivoire Guemon Lait 48 % mi smakowała (bardziej niż jej siostra-setka). Przygodę z tym regionem od Domori zaczęłam od najkrótszej daty i bardzo się ucieszyłam, że to właśnie mleczna, bo inaczej miałabym problem czy zacząć od niej, czy od setki. Obie bowiem już na starcie są mniej moje niż dwie pozostałe ciemne.

Domori Chacao Bean-to-Bar Cioccolato Al Latte Bio / Organic Milk Chocolate 42 % to mleczna czekolada o zawartości 42 % kakao forastino z Wybrzeża Kości Słoniowej.

Co jak co, ale wygląd sreberka wyjątkowo mnie zachwycił - aż zachowałam je razem z opakowaniem.

Gdy tylko otworzyłam pięknie sreberko, wystrzelił zapach soczyście-słodkich owoców... suszonych, albo "zdrowego karmelu" z nich zrobionego. Przewodziły  soczyste, podsuszone, ale z zachowaną wilgocią daktyle: miękkie i zestawione ze słodziutkim, maślanym karmelem. Wszystko to postrzegałam jako mokrą, złotą papkę. Obok tego spokojnie płynęły lekko gorzkawe orzechy (włoskie i migdały?). Nachyliwszy się nad tabliczką po paru chwilach odnotowałam też wręcz nie tyle mleczną, co śmietankową nutę. Przyszło też skojarzenie ze słodką masą surowego ciasta: z mlekiem, jajami.

Przy łamaniu dość ciemna tabliczka była twarda i trzaskała głośno w... chrupki sposób. Wydawała się bardzo pełna i gęsta (także patrząc na przekrój), na co przełożyła się tłustość wyczuwalna już na dotyk.

W ustach czekolada rozpływała się bardzo powoli, ale bez oporu. Miękła, zalepiała i zmieniała się w gęsty, tłusty krem. Kojarzyła się z wszelkimi wymienianymi wcześniej gęsto-mlecznymi, wilgotnymi papkami. Pod względem struktury wydawała się mało, że aksamitna, już nawet trochę mięciutko-zamszowa.

W smaku, wgryzając się, poczułam leciuteńki kwasek suszonych, miękko-mokrych daktyli. Zaraz wyraźniej zagrały same daktyle, po czym zalało je mleko.

Przerobiło się to na toffi, ewidentnie maślane. Trochę gorzkawa nutka nadała mu palonego, a więc i częściowo karmelowego wydźwięku. Wydało mi się, że czuję odrobinkę soli, to jednak znów podkreśliło raczej maślane toffi.

Zaczął narastać subtelny, szlachetny charakter kompozycji. Poczułam orzechy, chyba gorzkawe włoskie i migdały. Delikatne, nieprażone. Może młodziutkie... że nawet z leciutkim kwaskiem?

I cała ta słodycz, kwasek niosący soczystą rześkość przywiódł na myśl słodką, gotowaną masę z jabłek. Z racji goryczki może lekko przypaloną? Lepiszcze i słodziuteńkie, wydawało się to nieco przyprawione wanilią i... nutą, której początkowo nie umiałam nazwać.

Mniej więcej w połowie rozpływania się kęsa pomyślałam o surowej, waniliowo słodkiej masie na ciasto, masie jajecznej i waniliowych biszkoptach. Podeszło to pod moje wyobrażenie o koglu-moglu (nigdy nie jadłam), choć z racji szlachetności i sugestii kakao w tle pomyślałam też o goryczkowatym ajerkoniaku.

To znów podkreśliło słodką papkową owocowość. Daktyle i jabłka,w wydaniu niemal zasładzającym, a jednocześnie z odrobiną soczystości bliżej końca skojarzyły mi się z jakąś masą do ciasta i właśnie samym ciastem. Dosłownie widziałam, jak ktoś miesza składniki, dolewając do nich mleko. I wyszło z tego bliżej końca... Takie jakieś ciasto: biszkoptowy spód, gęsta, wilgotna owocowa masa wewnątrz i wszystko to czy zlepione toffi, czy posłodzone wanilią...

Posmak należał już bardziej do waniliowego toffi, słodkich tworów jajecznych, choć i słodkie daktyle ze swą soczystością się ostały. Czułam odrobinkę orzechowej goryczki, przekładającej się na raz, że przełamanie słodyczy, to dwa: tłustości, bo wprowadziła pewną suchawość. Goryczka orzechowa, a z czasem coraz wyraźniej kakaowa, pozostała na szokująco długi okres czasu po zjedzeniu.

Zaskoczył mnie tu wydźwięk słodyczy. Daktyle były przecudowne, potem to jak poprzez inne nuty mieszały się z jabłkami też wydaje się ok, ale właśnie te "inne nuty"... Budzą moje wątpliwości. Były ciekawe, ale niezbyt moje. Wanilia wciągnięta została przez ciastowo-jajeczny miks, a toffi i właśnie wysoka maślaność, nie zaś mleczność... nie są tym, co chcę czuć w ciemnych mlecznych czekoladach. Tak mi mało w niej kakao, a słodyczy i maślaności za dużo. Szkoda, że kakao nie odegrało większej roli, choć naprawdę nieźle wprowadziło owocową rześkość.

I tak mnie naszła myśl: jak ostatnio jedzona Ritter Sport Ghana 55 % Die Milde / Smooth (recenzja dopiero 17.07) była bardzo-bardzo mleczna, tak ta bardzo maślana (za sprawą tłuszczu kakaowego). I tak subiektywnie... przyjemność, jedynie częściową, dostarczyły mi podobną.

ocena: 8/10

kupiłam: Sekrety Czekolady

cena: 17,88 zł (za 50g; dostałam zniżkę)

kaloryczność: 591 kcal / 100 g

czy kupię znów: nie

Skład: cukier trzcinowy, tłuszcz kakaowy, pełne mleko w proszku, miazga kakaowa

--------------

 Aktualizacja z dnia: 22.12.2020

Wraz z zamówionymi z Sekretów Czekolady tabliczkami, w paczkach znajduję kilka neapolitanek Domori, za które zawsze jestem Piotrowi bardzo wdzięczna. Jedną mleczną raz przygarnęłam. Uznałam, że słów parę o miniaturce warto dopisać.

Domori 42 % Milk Latte neapolitanka to mleczna czekolada o zawartości 42 % kakao w formie miniaturki 4,7 g.

Gdy tylko rozchyliłam papierek, uderzyły mnie orzechy i silna słodycz maślanego karmelu, ugłaskane mlekiem. Zapach był intensywny, ale w przypadku neapolitanki o wiele mniej bogaty.

Neapolitanka rozpływała się znacznie szybciej od tabliczki i mniej gęsto, acz wciąż kremowo i aksamitnie. Wyszła tłusto w mleczno-maślany sposób. Dla mnie nieco za tłusto, bo poczucie tłustości zwiększało szybsze rozpływanie się.

W smaku jako pierwsze pojawiły się orzechy z leciutką goryczką, które nagle zmieniły się w wysoce słodki laskowoorzechowy krem-smarowidło. W połowie rozpływania się kęsa oczami wyobraźni zobaczyłam przesłodki, złocisty karmel. Karmel lekko palony i maślany. Dosłownie karmeluś, wręcz słodziusie toffi, który zalało mleko.
Mignęło skojarzenie z czekoladowo-orzechowym kremem rozsmarowanym na miękkim chlebie z wyczuwalną skórką, potem suszone, słodkie owoce z namiastką kwasku (daktyle?) i wszystko to zniknęło w mleku i maśle, które wraz z nieco przesadzoną słodyczą jaka osiadła w gardle zostały w posmaku.

Mleczna neapolitanka wyszła mniej ambitnie niż tabliczka, ale dobrze oddaje w skrócie, czego można się po pełnowymiarowej spodziewać. 

Gdy jednak znów przy kolejnym zamówieniu dostałam neapolitanki mlecznej (sztuk 3), bez chwili wahania oddałam Mamie - po prostu mnie nie cieszą. Jej opinia... w sumie mnie nie zadziwiła, bo to nie jej typ. Stwierdziła, że: „no ta ich lekka, ale jednak, gorzkość mi przeszkadzała, a tak to przez nią i w sumie nic nie czułam; poza tym nie przywykłam do takiej pełnej tłustości, bo aż dziwnie się rozpływały, jak żadna inna zwykła mleczna. Tak dziwnie pełnotłusto” (i tu, by pokazać o co chodzi, parokrotnie wysunęła język jakby chcąc nim wypchnąć zęby”. Cóż... czekolada ani dla wielbicieli zwykłych, plebejskich mlecznych, ani dla lubujących się w ciemnych. Acz dobra jakościowo, niezaprzeczalnie. Ocenę podtrzymuję.