A. Morin Bolivie Ekeko Noir 70 % ciemna z Boliwii

Kiedy tak poznaję nowe marki, w końcu zawsze nadchodzi dzień, w którym mam ochotę na "szlachetną, ale oklepaną". Rozumiem przez to - co prawda niejedzoną wcześniej - czekoladę ("z tych dobrych") marki, której jestem całkowicie pewna, jednej z moich ulubionych, która nie zawodzi; z regionu dobrze mi znanego lub charakteryzującego się prostymi nutami. Taka właśnie miała być czekolada wybrana na ten dzień. Liczyłam, że będzie prosta i pyszna. Jedną z marek, które natychmiast przychodzą mi tu do głowy jest Morin. I tu znów mogłabym sentymentalnie westchnąć - mam wrażenie, że marka rozwija się razem ze mną w czekoladowej podróży. Dobra czekoladziarnia, która wyrobiła sobie porządną pozycję, a ja początkowo po prostu wielbicielka czekolady, która z czasem mocno wkręciła się w temat. Nic jednak nie bierze się z niczego. Np. do tej tabliczki użyto organicznego kakao z certyfikatem FairWild, zbieranego przez raptem dwa rodzime plemiona z Amazonii, Yuracaré i Chimanes. Ta współpraca z Morinem ma pomagać im po tym, jak wiele tracą przez  wylesianie.

A i jeszcze ciekawostka: w wierzeniach boliwijskich "Ekeko" to bóg szczęścia i powodzenia.

A.Morin Bolivie Ekeko Noir 70 % to ciemna czekolada o zawartości 70 % kakao z Boliwii z regionu Cochabamba.

Gdy tylko rozerwałam sreberko, poczułam intensywny, ciepły zapach drzew skąpanych w jesiennej aurze, może też drzewa cedrowe i trochę orzechów. To zapach złotych, opadających liści i liści mokrych... W mokrości których człowiek tonie jak w ruchomych piaskach i nagle orientuje się, że... to mokrość gęstego, zalepiającego ciasta czekoladowo.... śliwkowego! Bardzo szybko zaczęła się wydobywać soczystość. Najpierw czułam swoje wyobrażenie o ponczu śliwkowym, a potem pojawiło się całe mnóstwo soczystych, kwaskawych śliwek i śliwek "podrasowanych" w zimowym stylu. Kompoty, grzańce, warstwa w czekoladowym cieście? Wszystko to taplające się w miodzie, który na szczęście nie przełożył się na ciężkość słodyczy. Łączył się bowiem z kwiatami, które to też zapewniały harmonię ze śliwkami i były wyczuwalne głównie w trakcie jedzenia.

Tabliczka okazała się twarda jak kamień i łamała się z głośnym hukiem, ukazując ziarnisty przekrój.

W ustach rozpływała się powoli i kremowo, podtrzymując zwartą twardość. Szybko wyszła na jaw jej silna piaszczystość. Przypominała rozpływające się w ustach wilgotne ciasto z ziarnistym efektem scukrzenia miodu i alkoholu, którymi je uprzednio nasączono. W połowie rozpływania się kęsa "z ciacha" dosłownie zaczynał lać się potok soczystości i "gęstawej napojowości" (za nic nie nazwę tego wodnistością - to jak gęste alkohole, aż "zagęszczone" miodem kompoty itp.), która to utrzymywała do końca.

W smaku w pierwszej chwili poczułam gorzkość drzew. Należała do drzew ogrzanych słońcem, liści przybierających bordowy, bursztynowy kolor i opadających już oraz do orzechów. Wydały mi się lekko zawilgocone, a wtedy...

Wszystko przeszył soczysty kwasek owoców. Pomyślałam o rodzynkach nasączonych w alkoholu i zatopionych w gęstym, czekoladowym cieście lub ciemnoczekoladowym kremie z nadziewanych Zotterów. Kwaśność nie była wysoka, ale na pewno owocowa. Najpierw pomyślałam o cydrze.

Zaraz jednak eksplodowała soczystość śliwek. Najpierw weszły śliwki surowe i świeże: niedojrzałe i średnio dojrzałe drobne, a potem dużo różnych. Oczami wyobraźni zobaczyłam śliwkowe poncze (nigdy nie próbowałam - to wyobrażenie), jakieś grzańce (nie tylko alkoholowe ale i "herbaciane) - też śliwkowe. To znów jakiś "grzańcowy cydr" i pokazujące pazurki śliwkowe brandy. Wszystko to dołożyło także mnóstwo słodyczy, idealnie dopasowującej się do ciepłego klimatu złotej, wczesnej jesieni.

W tle jednocześnie cały czas płynęła stateczna gorzkość. Nie była może wysoka, ale głęboka na pewno. To wilgotne, ciemnoczekoladowe ciasto; wilgotna aura wczesnej jesieni i goryczka orzechów.

Słodycz wydała mi się falowa, którymi to falami z czasem coraz bardziej opływała "jesień" i wlewała się do "śliwkowych tworów". Także ciepła, przywodziła na myśl krystalizujący się jasny miód. Miód kwiatowy? Podkreślił cukrowość alkoholi - jakby wspominana brandy / poncze trochę się krystalizowały... Może i one były miodowe? Miód lekko aż drapał, ale na przeciw temu efektowi wyszła szczypta przypraw korzennych.

Zwróciły uwagę na lekką, wytrawną cierpkość. Uchwyciłam trochę orzechów, zapewniających harmonię i ciastu, i słodyczy, i tej "jesieni". W późniejszej etapie rozpływania się kęsa na znaczeniu znów przybrały jesienne, opadające liście. Drzewa wciąż ogrzewało słońce, były ciepłe i podobnie jak miód aż lekko drapały. Pojawiła się palona nuta. Orzechy (laskowe i trochę włoskich?) miały w tym swój udział. Zasugerowały pieczone kasztany.

Bliżej końca pomyślałam o drzewie cedrowym, "orzechowawych" kasztanach? Liście robiły się coraz wilgotniejsze. Jesienne wilgotne liście osnuła lekko cierpkawo-kwaskawa, chłodniejsza mgiełka. Odrobina powagi, drzew i orzechów trzymała się mocno.

Po zjedzeniu został posmak pieczonych orzechów i wysoka śliwkowość jako śliwka soczysta i świeża, jak również "śliwkowe" twory - czułam się, jakbym zjadła zasłodzone miodem, do granic możliwości czekoladowe ciasto ze śliwkami.

Na ustach czułam odrobinkę... suchawości kakao. Ogółem było przyjemnie, gdy chodzi o kwestie tłustości i soczystości - bez przegięcia w żadną ze stron.

To ostatnie promienie lata, a początek jesieni w tabliczce. Przepyszna, przytulna i ciepła kompozycja bez żadnych mocnych uderzeń, a z wciąganiem przez śliwkową moc i czekoladowość ciasta. Miód, drzewa i orzecho-kasztany, liście - wszystko to było takie... ciepłe i esencjonalne! Może trochę za słodkie, ale do wybaczenia, bo kwasku owoców też nie zabrakło. Wszystko w niej było bardzo łatwe do nazwania, i... jednocześnie szlachetnie głębokie. Pyszna, choć konsystencję mogłaby mieć nieco inną (ta jednak też nie była taka zła).

Słodko-kwaśna, kwaśna owocowo była również Zotter Labooko Bolivia 90 %, ale tamta poszła w bardziej porzeczkowo-pomarańczowym kierunku, też istotny był w niej pieczony element, ale jako wafelek (Morin to ciasto, kasztany i orzechy); drzewa (w Zotterze suche). Niższa słodycz i moc kakao Zottera zrobiły swoje wraz z kremową konsystencją, że smakował mi bardziej, ale nie mogę za bardzo porównywać przy ocenianiu, bo zawartość kakao bardzo różna.

Orzechy z miodem, znów pieczoność (GR to herbatniki) i... roślinność (ale jako kwiaty; Morin to liście i drzewa bardziej) bardzo przypominały te z Georgia Ramon Bolivia Beniano Wild Beni 84%. "Napary i rożności z owoców" też czułam (GR to raczej porzeczki, aronia), a i wydźwięk robił się wilgotnie-chłodkowaty (GR anyżowo, tu po prostu jako rześkość wilgotnej mgiełki).

Równie obłędnie śliwkowa co moja Fair Dunkle Schweizer Bio-Schokolade 70 %, acz na szczęście nie tak słodka. Jednocześnie miały zupełnie inny wydźwięk, bo w Morinie ani trochę nie było ziemi, a mnóstwo drzew i liści. Dzięki klimatowi, nawet na drobne minusy przymykam oko.

ocena: 10/10

kupiłam: Sekrety Czekolady

cena: 27 zł (za 100 g; dostałam zniżkę)

kaloryczność: 584 kcal / 100 g

czy kupię znów: mogłabym

Skład: ziarna kakao, cukier trzcinowy, tłuszcz kakaowy, lecytyna słonecznikowa