Żałuję, że te ciastka trafiły do mnie dopiero, gdy już ciastka stały się idealnym przedstawicielem produktów nie w moim typie. Kiedy w Polsce pojawiły się Oreo, marzyłam o tym, by pojawiły się jako same herbatniki, bez kremu. Przed blogiem zdarzało mi się jadać Oreo albo z mlekiem, zagłuszającym krem, albo... wywalając krem łyżeczką na talerzyk. Ten (krem, nie talerzyk) potem z ochotą zjadała Mama, bo jej smakował, natomiast herbatniki nie. Nigdy jednak Oreo często u nas nie gościły. Ojciec jakoś akurat zapamiętał albo (co jest bardziej prawdopodobne), uznał "czarne herbatniki" za dziwne, a wiedząc, że lubię kolor czarny i według niego "dziwne jedzenie"... Przywiózł mi je. Widząc wahanie, dodał, że zawsze mogę spróbować i z powrotem mu oddać, bo chce jakiś spód do ciasta z nich zrobić. Uznałam więc, że warto zobaczyć, jak to z nimi.
Auchan Petit Beurre Herbatniki Blacky to maślane "herbatniki czarne" kakaowe, produkowane przez Cukry Nyskie dla Auchan.
Wyjęte z paczki herbatniki nie kruszyły i nie osypywały, ale wydały mi się lekko pyliste. Już w dotyku zdradziły, że nie są suche jak pustynia. Wydawały się ciężkawe, zwarte i masywne. Łamane chrupały, trzaskały i dopiero się kruszyły.
Choć gryzione w pierwszej chwili były się dość twarde i chrupiące w świeży sposób, zaraz okazały się lekkie i, choć nie zupełnie puste w środku, to nietwarde, a papuciejące jak ciasto. W ogóle w ustach bardzo szybko rozpływały się. Zaskoczyły lekkością, ich wnętrze szybko nasiąkało. Robiły to gęstawo, zmieniając się w zawiesinowo-ciastową papkę. Nie zalepiały przy tym zębów. Okazały się lekko tłustawe, ale też minimalnie pyliście kakaowe. Nie były ani specjalnie gęste, ani puste. Nie zostawały w zębach, wiec zapewniły degustację raczej czystą i szybką.
Maczane w mleku nasiąkały nim z łatwością i nie rozpadały się, ani nie zanieczyszczały go przesadnie.
Pod nią zabrzmiała nieprzesadzona, ale zaskakująco wysoka słodycz. Miała cukrowo-waniliowy (czy raczej "waniliowaty") charakter i wpisywała się w typowo herbatnikowy smak. To wyszło aż uroczo ciasteczkowo, co biorąc pod uwagę kolor było dziwne. Cukrowość szybko się rozkręciła.
Łagodność z czasem trochę się zreflektowała i zmieszała z kakao. Choć wciąż nie czułam wyraźnie kakaowego smaku. Zrobiło się gorzkawo, z paloności wyłoniła się namiastka... spalenizny? W trakcie degustacji nagle zaleciało mi węglem, ale potem straciłam pewność. Na pewno bardziej niż kakaowo, wyszło czekoladowo.
Mniej więcej w połowie czy to gryzienia, czy rozpuszczania kęsa, odnotowałam pewną tłuszczowość w tle - jakby masło-margarynę. Pilnowało to, by nie można było mówić o goryczce czy gorzkości. Margarynowa nuta za bardzo mi się narzucała, tym bardziej że mieszała się z wysoką słodyczą.
Ta nie wzrosła drastycznie, acz ośmieliła się. Podłapała te tłustsze nuty i gorzkawość, po czym splotła je w obraz nieco przypalonego, budżetowego ciasta czekoladowego... Może nawet czekoladowo-kawowego? Z nutą słodkiego, sztucznego aromatu.
Po zjedzeniu został trochę sztucznawy posmak, wpisany w ciastowo-słodki, margarynowy klimat. Goryczka i cierpkość były znikome, a całość wyszła zaskakująco uroczo. Herbatnikowo-ciastowo... czekoladowo, tak charakterniej, ale tanio.
Spróbowałam z mlekiem, jak to się np. Oreo zaleca jeść. Muszę przyznać, że zaskakująco przyjemnie to wyszło - to chyba najlepsza opcja na te ciastka. Nawet lepiej niż z herbatą, bo mleko chyba jeszcze podkreśliło tę kakaowo-spaleniznowatą cierpkość, goryczkę. Właśnie po zanurzeniu w mleku można już o pewnej kakaowo-przypalonej goryczce mówić. Herbata natomiast poniekąd jakby ją wchłonęła. Z nią wyszły "przeciętniej ciastowo-czekoladowo".
Ciastka uważam za zaskakująco niezłe, choć przeciętne. Nie brak im gorzkawości zadziwiająco czekoladowej (za nic nie podejrzewałabym, że wywołają skojarzenie z ciastem czekoladowym bardziej niż po prostu przytoczą smak kakao), acz jak dla mnie i tak była za niska. Nie obraziłabym się, by po prostu były dosadniej, mocniej kakaowe. Przesłodzono je jednak - i to w sposób, który tu zupełnie nie pasował. Chrupiąco-świeże, rozpływające się - w zależności od tego, jak się je jadło. Jakościowo jak na takie ciastka też w sumie bardzo poprawne. Margarynowość mi przeszkadzała, ale niestety to chyba cecha typowa herbatnikowych ciastek.
Gdy wczytałam się w skład - z goryczą pomyślałam, że no tak, po co czarne ciastka robić mocno kakaowe, jak można to węglem zapchać... I czuć to w smaku.
W sumie mogę je z czystym sumieniem polecić osobom szukającym ciemnych herbatników, ale raczej nie szukającym "czystych Oreo". Były bardziej słodko-herbatnikowe od Oreo. Strukturę miały zupełnie inną. W sumie z ciastek już nie czerpię przyjemności, ale dobrze wiedzieć, że jeszcze i ciastka zdarzają się całkiem spoko i w miarę ciekawe. Dziwi mnie jednak nieustannie, że nikt nie wpadnie na to, by jednak zrobić niepodważalnie oreowate bez kremu.
Mama też spróbowała i w niej też większych emocji nie wzbudziły. Podsumowała: "takie łagodne, zwyczajne, bezpłciowe; mnie to tylko ten kolor aż odstrasza, ale właśnie rozumiem, że jak ktoś chce porządnie kakaowe, to się zdziwi, bo zupełnie takie nie są". Połączyłyśmy się w nierozumieniu, po co robić niby takie aż czarno kakaowe ciastka, żałując kakao... A herbatniki trafiły do ojca.
ocena: 6/10
kupiłam: Auchan (ojciec kupił)
cena: 2,50 zł (za 200g; acz jak wyżej)
kaloryczność: 436 kcal / 100 g; 1 ciastko (ok. 5,4g - 24 kcal)
czy kupię znów: nie
Skład: mąka pszenna, cukier, tłuszcz palmowy z upraw zrównoważonych, kakao o obniżonej zawartości tłuszczu 6,3%, syrop cukru inwertowanego, demineralizowana serwatka w proszku, serwatka w proszku, substancje spulchniające: (węglany amonu, węglany sodu, difosforany, pirosiarczyn sodu), sól, lecytyna sojowa, barwnik: węgiel roślinny; aromat
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moderacja włączona, żeby nie było problemów z weryfikacją obrazkową.