Domori Trinitario 90 % Intenso ciemna

Z Domori mam różnie. Albo rozwalają mnie na łopatki swoją pysznością i charakterem, albo uznaję ich smakowitość i jakość, ale pojawia się jakaś nie moja nutka. A o to w sumie łatwo, bo są niezwykle złożone, często obrazowe. Dobrym przykładem będą tu setki (Domori IL100% i Domori IL100% Criollo). Początkowo bałam się, że blendy trinitario  im więcej kakao, tym bardziej proste i tłuszczowe będą, ale dobra 70 % i przepyszna 80 % zasugerowały mi, że może być zupełnie inaczej. Do setki był jeszcze jeden przystanek, jednak jako że uważam, że czekoladzie potrzeba odrobinki cukru, miałam przeczucie, że to będzie najlepsza z tej linii.

Domori Trinitario 90 % Intenso to ciemna czekolada o zawartości 90 % kakao trinitario pochodzącego z różnych (nieokreślonych) regionów, a więc blend.

Po otwarciu poczułam intensywny, słodki zapach syropu tudzież likieru malinowego. Na tyle charakternego bym już po chwili pomyślała też o żurawinowym / wiśniowym, ale skrywającego też coś kwiatowego. Nad bardzo ciemną tabliczką rozniosła się obrazowa woń: piwniczny, dębowy alkohol... wino w beczkach w chłodnej piwnicy? Charakterny, ciężki klimat o słodyczy kojarzącej się z miodowymi, daktylowo-orzechowymi zdrowymi surowymi batonami.

Tabliczka była twarda jak kamień, przez co przy łamaniu wydawała niemal huk. W przekroju wyglądała mi na zbitą, choć jakby spulchniono-truflowo-kremową.

W ustach okazała się bardzo tłusta i istotnie zbita. Rozpływała się pozostawiając na podniebieniu i języku maziste smugi. Robiła to bardzo, bardzo powoli, ale łatwo z racji rzadko spotykanej gładkości (niestety kojarzącej się z taflą masła). Trochę kojarzyła się z truflami.

W smaku najpierw ukuła igła kwasku, a za chwilę "ciachnął" miecz kwaskawej cierpkości ziół.

Po ustach rozlały się soczyste, ale zdecydowanie suszone czerwone owoce, którym dowodziły żurawina i wiśnia. Z czasem pojawił się cały miks owoców, również cytrusów.

Wszystkie one po chwili zyskały bardziej gorzkawy, duszny charakter za sprawą piwniczno-dymnej nuty. Leniwa paloność o wilgotnym wydźwięku kojarzyła mi się też trochę ze skórą, skórzanymi meblami i... dymem albo raczej suszonymi ziołami. Wszystko z klasą, nic nachalnego. (Gdy zamknęłam oczy, przed oczami miałam kadr z filmu "Ojciec Chrzestny", gdy do Dona Vito Corleone przychodzili goście proszący o przysługi - taki ciężki klimat!)

Wszystko mniej więcej w połowie zaczęło łagodnieć (niczym starzejący się już, oddający część swoich obowiązków synom Don Vito?). Pojawiła się kawa, mignęła mi nuta grzybowo-truflowa, tworząc przejście od tych pierwszych nut do delikatniejszych. Poczułam maślaność, zmieniającą się w nerkowce, by finalnie zaserwować łagodnie orzechowego raw bara z mnóstwem miodu. O tak, nagle bardzo wyraźnie poczułam miód, choć za moment czekolada znów nabrała mocy. Może jakiś miodowy alkohol?

Tę moc podniosły ziołowo-skórzane motywy, między które wkradły się też cytrusy (przy pierwszych kęsach cytryny, ale potem słodkie pomarańcze i grejpfruty). Wraz z orzechowo-rawbarowymi nutami przywiodło to na myśl masę makową - ciężką i duszną, ale smakowitą. Dołączyły do niej czerwone owoce: świeża kwaskowata wiśnia i suszona żurawina.

Po wszystkim pozostał kwaskowaty posmak cytrusów i czerwonych owoców, podkwaszona słodycz masy makowej z miodem i dymno-skórzane, orzechowo-gorzkawe nuty oraz skojarzenie z "truflami z pyłkiem kakao" (a mi przed oczami stanął obraz Dona Corleone z pomarańczami - mocne, spektakularne zakończenie - świetne, ale pozostawiające myśl: "dlaczego to już koniec?!").

Czekolada uderza mocą, dosłownie "rozkwasza". Pędzi kwasek, cierpkość i gorzkawość, wśród których jest mnóstwo czerwonych owoców i ziół, skórzano-dymnych nut. Przełożyło się to na dziwne połączenie wilgoci i suszoności. Później z kolei nagle złagodniała i zrobiła się maślano-orzechowo-raw barowa, bardzo słodka niczym miód, masa makowa... klimat duszny, podkwaszony i... właśnie łagodnie słodki, choć wciąż z charakterem. Charakterność tę nakręcał alkohol pojawiający się w różnych kontekstach.

Z 80% miały jakby... "odwróconą kolejność". Tamta zaczęła maślanością, by rozwinąć charakterniejsze smaki, a 90 % uderzyła, by potem złagodnieć. 80 % była bardziej gorzkawo-słodka za sprawą wyrazistych orzechów i fig (tylko trochę maślana), a 90 % to bardziej maślaność i raw barowość. Palono-ziołowe były obie, ale o ile 80 % miała chłodzący efekt, tak 90 % to już duszno-suszono-wilgotny klimat. Mimo że żadna z nich nie była bardzo-bardzo owocowa, to można rozróżnić, że 80 % serwowała więcej świeżych owoców, a 90 % suszonych.

Obie charakterne i poważne, ale i dość maślane.

90 % bardzo mi smakowała - chyba tak samo jak 80 %, tylko że innymi aspektami mnie w sobie rozkochała. Duszna wilgoć, te surowe batony, masa makowa, suszki i klimat rodem z "Ojca Chrzestnego", a jednak i smakowite, kwaskowate owoce; wszystko zalane odrobinką alkoholu - no mniam! Szkoda tylko, że maślaność nie darowała i musiała się przebijać. Pewnie za sprawą struktury - zupełnie nie w moim guście, bo za ciężko-tłustej.

Ta czekolada to rzeczywiście taki "Ojciec Chrzestny" - akcja rozwija się spokojnie, długie to, ktoś może mógłby nawet stwierdzić (oceniając z dzisiejszego punktu widzenia), że brak efektów specjalnych i akcji... ale to jednak genialny film, mający konkretny wydźwięk i zapadający w pamięć (film jeden z moim ulubionych tak swoją drogą, mimo że nie cierpię filmów o mafiach).

ocena: 9/10

kupiłam: Sekrety Czekolady

cena: 31,99 zł (za 75 g; dostałam zniżkę)

kaloryczność:  596 kcal / 100 g

czy kupię znów: chyba tak

Skład: miazga kakaowa, cukier trzcinowy